Nog even tot nieuwjaarsdag: elke dag een van de elf mooiste liedjes die in 2015 zijn verschenen.
Vandaag LA Priest, u weet wel, het soloproject van Samuel Eastgate/Sam Dust die u misschien ook wel kent van het bandje Late of the Pier. Die dus. Een uurtje voor ik eind oktober bij London Calling in Paradiso Holy Holy zag, zag ik hem in een niet al te drukke bovenzaal met zijn zelfgemaakte elektronica optreden. Dat was charmant, origineel, soms een tikkeltje onbeholpen maar bovenal: apart. Hij speelde gelukkig ook Oino, waar ik dit jaar al eens aandacht aan besteedde, zodat ik mooi kan zeggen dat ik die vrijdag de 30e oktober binnen een uur twee van mijn favoriete liedjes van 2015 live heb mogen aanschouwen.
LA Priest – Oino
Ja lieve mensen, ik heb uw hulp weer nodig. Het is kerstavond, dus de meeste albums uit 2015 zijn nu wel gereleased. Maar welke daarvan is conXies’ Album van het Jaar? Dat gaan we samen bepalen. Ja, ook u mag meedoen!
Nog even tot nieuwjaarsdag: elke dag een van de elf mooiste liedjes die in 2015 zijn verschenen.
Vandaag Holy Holy, u weet wel, die supermuzikale Australiërs die een mooie brug weten te slaan tussen het machtige rockgeluid van Crazy Horse, de sound van Eagles en CSNY en de sfeer van de huidige generatie Mannen met Baarden als Midlake en Band of Horses. Het wat suf getitelde album When the Storms Would Come staat vol met gitaarliedjes die absoluut niet suf zijn, integendeel. Impossible Like you, House of Cards en History (fraai clipje ook) zijn stuk voor stuk meer dan geslaagd. Voor mij steekt 1 nummer er ver bovenuit: You Cannot Call for Love Like a Dog. De drive is perfect, de afsluitende solo maakt John Frusciante jaloers en de riff is de meest verslavende riff die je dit jaar hebt gehoord, daar ben ik heilig van overtuigd.
Holy Holy – You Cannot Call for Love Like a Dog
Hoe kan het, Sneeuw (gisteren was deze bij Sneeuwpop)
Nog even tot nieuwjaarsdag: elke dag een van de elf mooiste liedjes die in 2015 zijn verschenen.
Vandaag Electric Tears, u weet wel, dat mooie triootje uit Hoorn dat afgelopen zomer in de achtertuin van Pop Podium Poldermolen (P3?) een huiskamerconcert gaf. De liedjes van Niels de Wit rocken lekker compact, zijn verdacht melodieus en worden links en rechts voorzien van een fijne twist. Wat mij betreft is hun mooiste liedje dit jaar Don’t Ask Me Why. De clip is opgenomen door Guido van Olffen op het landje van Nico Danenberg, de caveehouder van de kroeg waar het ook voor dit bandje allemaal weer begon: Swaf
Electric Tears – Don’t Ask Me Why
Nog even tot nieuwjaarsdag: elke dag een van de elf mooiste liedjes die in 2015 zijn verschenen.
Vandaag Will Butler, u weet wel, die broer van Win. Met Policy heeft hij een prima soloalbum uitgebracht waarin heus wel wat Arcade Fire-sound in doorklinkt, maar het is net even diverser. Anna is het aanstekelijke tweede nummer van Policy. In de video mag de Oscar-genomineerde Emma Stone de rol van Boten Anna vervullen; dat kán ze.
Will Butler – Anna