Nog even tot nieuwjaarsdag: om de zoveel tijd een van de elf liedjes die voor mij 2017 2017 maakten. Vandaag sluiten we af met Dumb Surfer van King Krule, u weet wel, dat is de nickname van Archy Ivan Marshall, een multi-muzikaal Engels talent dat u wellicht nog kent onder de naam Zoo Kid en dit jaar zijn derde album uitbracht, The OOZ, wat wellicht niet voor niets het omgekeerde van Zoo is.
Dumb Surfer haalt van alles naar boven: jaren 80, hiphop, vage doemwave en de Madness-saxofoon, in een 2017-jasje. Eigenlijk krijg je dat typische 1981-gevoel ervan, alsof Ghost Town van The Specials vandaag voor het eerst zou zijn uitgekomen. En dan die heerlijke clip erbij: een mini-horror opgenomen in het plattelandsdorpshuis. Prachtig!
Nog even tot nieuwjaarsdag: om de zoveel tijd een van de elf liedjes die voor mij 2017 2017 maakten. Vandaag UNKLE, u weet wel, dat project waarvan Mo’Wax-oprichter James Lavelle eigenlijk de enige constante factor is en dat sinds 1992 met onregelmatige regelmaat met een nieuw album komt.
Dat nieuwe album, het eerste in 7 jaar, heet The Road Pt. 1. Nu weten we dat je doorgaans goed moet uitkijken met het alvast nummeren van je album want er kan zomaar geen tweede deel – of juist geen eerste – komen, maar dit geheel terzijde.
Luister naar Looking for the Rain, mensen. Het is bijna zes minuten genieten van een spannende en tegelijkertijd ontspannende schoonheid. De perfecte combinatie van de lome beats en de krassende stem van Lanegan maakt het een track die zo op een Massive Attack-album zou kunnen staan. Het staat alvast terecht op mijn lijstje van dé nummers van 2017.
Nog even tot nieuwjaarsdag: om de zoveel tijd een van de elf liedjes die voor mij 2017 2017 maakten. Vandaag is dat How Did We Get So Dark? van Royal Blood, u weet wel, het duo Mike Kerr en Ben Thatcher uit Brighton dat in 2017 hun tweede album uitbracht met dezelfde titel: How Did We Get So Dark? en daarmee een Muse-plaat maakte die Muse al jaren niet heeft gemaakt.
Het openingsnummer van het gelijknamige album laat direct horen welke kant Royal BLood opgaat: naar de top van de stonerige rock. Goed, de plaat grossiert in clichématige klanken maar die zijn dan wél razendknap uitgevoerd. Sterker: je zou willen dat elk bandje na een veelbelovend debuut zo zelfverzekerd doorknalt als Royal Blood. How Did We Get So Dark? is wat mij betreft daarvan hun fraaiste liedje.
Ja lieve mensen, ik heb alle hulp weer nodig. Het is kerst, dus de meeste albums uit 2017 zijn nu wel gereleased. Maar welke daarvan wordt conXies’ Album van het Jaar? Dat gaan we samen bepalen. Ja, jij mag dus ook meedoen!
Nog even tot nieuwjaarsdag: om de zoveel tijd een van de elf liedjes die voor mij 2017 2017 maakten. Vandaag is dat A Private Understanding van Protomartyr, u weet wel, dat excellente gezelschap uit Detroit rond de majestueuze dichter en manische straatpreker Joe Casey die we aankomende zomer (net als Kevin Morby bijvoorbeeld) live gaan zien op Haldern.
Ik kan niet goed uitleggen waarom Protomartyr zo briljant is. Ik kan niet goed onder woorden brengen waarom A Private Understanding zo’n fantastische opener is van het briljante album Relatives in Descent. Ontdek het zelf! Ga er goed voor zitten, pak een glas bier, zet de plaat gewoon en laat je drie kwartier onderdompelen in een mix van … ja, wat is het, post-punk? Ga luisteren!
Vanaf nu staat hij wél op MusicMeter:
uit 1968, met daarop The Legend of Xanadu