1916 van Motörhead
Motörhead komt in 1991 met een album genaamd 1916. Het is een wat raar allegaartje van stijlen, het begint gewoon sterk maar er zitten een paar vreemde missers tussen. Ach. Het blijft Lemmy, het is Hem dus vergeven.
Motörhead komt in 1991 met een album genaamd 1916. Het is een wat raar allegaartje van stijlen, het begint gewoon sterk maar er zitten een paar vreemde missers tussen. Ach. Het blijft Lemmy, het is Hem dus vergeven.
Parijs, 1919. The Great War is over, de Vrede van Versailles wordt getekend. Cale neemt ons mee op een soort muzikale rondreis door Europa met fraaie nummers als Child’s Christmas in Wales, Andalucia, Half Past France en uiteraard het titelnummer Paris 1919 (la la la la). Beluister het hele album op Spotify of hier, op de JouBuis:
Cale wordt op dit album muzikaal bijgestaan door Lowell George – wat was die man toentertijd toch actief – met zijn Little Feat-vriend drummer Richie Hayward en jazz-held Wilton Felder. Dat hoor je er zeker aan af: het zit muzikaal uitstekend in elkaar.
Het album Paris 1919 is van de Welshman John Cale. Het volgt op een album van John W. Cale uit Oklahoma City. Twee keer John Cale, dat is natuurlijk de conXie. Zo hebben we elke dag een nieuwe conXie op deze site.
En elke eerste maandag van de maand hebben we ook een heuse conXiesquiz, in ’t Kroegie in Hoorn. Het principe is simpel: er zijn steeds twee liedjes die je helemaal te horen krijgt. Tussen die twee liedjes zit een opmerkelijke conXie. Dat kan in de titel of artiest zitten, in een blokfluitsolo, een speciale gebeurtenis of wat dan ook. Je hebt steeds twee complete liedjes de tijd om erachter te komen.
Ik zou zeggen: kom eens langs in ’t Kroegie, aan het Kerkplein in Hoorn. De puntige kerktoren herken je van kilometers afstand; daar is het ook ongeveer. We beginnen rond het klokje van 20:23 uur. Nu al zin in!
John W. Cale werd geboren op sinterklaasavond 1938 in Oklahoma City. Om verwarring met een meneer van The Velvet Underground te voorkomen neemt hij eind jaren 60 de artiestennaam J.J. Cale aan. In 1971 brengt hij zijn eerste album uit, Naturally, ‘dat album met die geschilderde wasbeer’.
Op Naturally staan alvast drie nummers die andere muzikanten al een keer van hem geleend hadden, terwijl het grote publiek nog nooit van hem gehoord had. Zo speelde Lynyrd Skynyrd al Call Me the Breeze, was Poco als eerste met een versie van Magnolia en had Eric Clapton al een grote hit gehad met After Midnight. Ook van het Cale-nummer Cocaine heeft Clapton een enorme hit gemaakt.
Number 10 is zijn tiende album – een terechte #10 dus. Cale haalde vaker zo’n grapje uit: Zijn vijfde album is genaamd 5 en de opvolger van album 7 heet #8.
De goede man is overleden op 26 juli 2013, op 74 jarige leeftijd, in La Jolla.
Mooi rond getal, mooi beroerd album
Toegegeven, The Architect van Jane Weaver is al van oktober 2017. Ik loop wat achter. Maar ik hoor hem regelmatig op Pinguin en dan denk je weer: wat was dat nou? Jane Lousie Weaver dus, een leeftijdsgenote uit Liverpool die al sinds de jaren 90 actief is in de muziek – eerst met het bandje Kill Laura, na de eeuwwisseling met Misty Dixon en vervolgens solo.
The Archtitect komt van haar achtste album, Modern Kosmology uit 2017. Geef hem maar eens een luisterbeurt op Spotify, zou ik zeggen.
Blijft leuk: En Vogue met My Lovin’ (You’re Never Gonna Get It)
Een ongekend muzikaal talent, met projecten links en rechts. Dat laatstgenoemde project, Fear of Pop, was trouwens de eerste keer dat hij met William Shatner samenwerkte.
Van het bandje Fear of Pop kent u In Love wellicht:
Met behulp van Ben Folds komt William Alan Shatner (of Montreal) in 2004 met het geweldige Has Been. Het is niet zijn albumdebuut. Dat was The Transformed Man al, een album vol Shakespeare-teksten op orkestmuziek uit 1968, toen de Canadees wereldberoemd was als kapitein James T. Kirk in Star Trek.
36 jaar later dus komt Has Been uit. Op het album staan opmerkelijke covers, soms in duet met artiesten als Henry Rollins, Aimee Mann en Adrian Belew. Prijsnummer is de versie van Common People, waarbij na 01:20 Joe Jackson opeens een geweldige acte de présence geeft in de show van Jay Leno. De video is wat matig van kwaliteit, maar hé, de intentie is goed moet u maar denken.
Dit is Common People, uitgevoerd door William Shatner (op dat ogenblik al 73 jaar) met de band van Ben Folds en Joe Jackson