Waar je af en toe terecht komt door de conXies-slinger die door alle coverX’jes heenloopt …
Nou, bij Michael Jackson dus. Op 25 juni is de goede man alweer vijf jaar dood, maar waarom zou je hem alleen op zo’n datum herdenken? Vandaag is ook een mooi moment om het via het ondergewaardeerde Ghosts eens over de King of Pop te hebben.
Toen in 1997 Blood on the Dance Floor/HIStory in the mix – met zes miljoen stuks het meest verkochte remixalbum ooit – uitkwam was het met Jacksons roem én schrijversvakmanschap niet geweldig gesteld. Zijn populariteit was al een tijdje tanende door allerlei roddels en incidenten, en de hits lieten vooral herhalingen horen. Weer dat schreeuwtje, weer dat hijgje, weer dat oeh-ahh’tje. Om het maar niet te hebben over zeikerige, zijige liedjes als You Are Not Alone en Childhood. Hoe mooi is dan een nummer als Ghosts, een bijna vergeten danskraker waarvan de mooie melodie bedolven is onder een megapompeus, overgeproduceerd geluid.
Er moesten weer successen komen, megahits! Daarom blijft het niet bij puur een release van het nummer, nee, een complete mini-speelfilm van ruim 33 minuten, medegeschreven door Stephen King, wordt ingezet om er een tóphit van te maken. Dat wordt het alleen nergens: in Europa ging het nog wel (vijfde plek in Engeland) maar in de Verenigde Staten is het niet eens uitgebracht. Raar? Jammer? Dat mag je zelf bepalen. Ga zitten en geniet van Ghosts, een halflange horrorfilm met onder meer vijf rollen voor Michael Jackson. Superforceerd, over-the-top en veel te dramatisch; heerlijk – op z’n tijd.
https://www.youtube.com/watch?v=pW9JYCK0GxI